|
Обсуждение материалов по теме Лазовские герба Кживда
|
|
| PavelL | Дата: Среда, 10.08.2022, 09:38 | Сообщение # 1 |
|
Барон
Группа: Администраторы
Сообщений: 56
Статус: Offline
| Эта тема специально создана для обсуждения. Вы можете здесь задавать вопросы, уточнять и дополнять данные.
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Среда, 17.08.2022, 01:16 | Сообщение # 2 |
 Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Касательно правописания фамилии.
На основе изученных документов. касающихся конкретно моей семьи.
буква о появилась в метрических книгах после 1795 года. То есть после Третьего раздела Речи Посполитой.
Еще в течение непродолжительного периода писали фамилию через а или о. а потом окончательно стали писать
на русский манер через о. Это нововведение каснулось и имен собственных. Один из моих предков по имени Вавжинец в дальнейшем был записан как Лаврентий,Юзеф стал Иосифом, Ян Иваном.
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Среда, 17.08.2022, 01:41 | Сообщение # 3 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Считаю обязательным включить в данную тему Ла/Лозовских католиков и греко-католиков, коих было
на момент Раздела РП подавляющее большенство. После подавления Восстания Костюшко в 1794 году, многих насильно записали в православные и, при отсутствии подтверждающих документов о шляхетстве, указали как крестьян. Это было продолжение уничтожения исторической памяти о могуществе шляхетских родов ВКЛ, в том числе и рода Ла/Лозовских, который принимал активное участие в Крестовых походах (лапчатый рыцарский крест на гербе) и Грюнвальдской битве (род выставил 46 рыцарей с боярами).
|
| |
| |
| PavelL | Дата: Среда, 17.08.2022, 08:33 | Сообщение # 4 |
|
Барон
Группа: Администраторы
Сообщений: 56
Статус: Offline
| Католики будут и много. Униатов нет практически. Или католики, или православные.
Петр, дай плиз ссылку на материал по Грюнвальдской битве на источник. По смотру и присяге я видел данные в статье польского историка, а по Грюнвальдской битве источника не знаю.
|
| |
| |
| PavelL | Дата: Воскресенье, 21.08.2022, 13:42 | Сообщение # 5 |
|
Барон
Группа: Администраторы
Сообщений: 56
Статус: Offline
| Нашел такой материал:
"По этому адресу предлагают книгу (правда на польском) о Мельницкой земле
http://www.ksiegarnia.uni.torun.pl/rec_1111.html
Подлясье, исторический район, расположенный в северо-восточной Польше и западной Беларуси, все еще слабо изучен историками. Касается это как современного подляского воеводства, включенного в 1569 году в Корону, так и его части, выделенной в отдельное воеводство брестское в составе Великого Княжества Литовского. Одной из частей коронного Подлясья была Мельницкая земля, лежащая в живописной долине Буга. О формировании ее территории в 16-17 веках, поселениях, земской собственности и делении костельном говорится в этом труде.
Автор книги, Дорота Михалюк, является адъюнктом в Институте Истории и Архивистики Университета Николая Коперника в Торуне. Интересуется историей политической и общественной Литвы и Белоруссии в 16-20 веках.
Содержание
География мельницкой земли
Образование территории мельницкой земли
Развитие сельских поселений и городская сеть в мельницкой земле
Развитие земской собственности в мельницкой земле (Собственность королевская,Собственность шляхетская, Собственность костельная и церковная)
Территориальная организация латинского Костела и Костела восточного
Приложение (Перечень поселений в мельницкой земле в первой половине 16 века, Перечень поселений в мельницкой земле в 1580 году, Posesjonaci (не могу перевести) в мельницкой земле в 1580 году, Перечень местностей в мельницкой земле в 1674 году, Posesjonaci ? в мельницкой земле в 1674 году, Структура собственности в мельницкой земле в первой половине 16 века, в 1580 и в 1674 годах".
Петр, у тебя несть какая-то информация по земле Мельницкой? Карта, территория, населенные пункты? В Грюнвальдской битве принимали участие Дрогичинская и Мельницкая хоругви, они были смешанного состава. Дело в том, что в земле Мельницкой также проживали Лазовские, согласно польским авторам о Лазовских.
п.с. Написал автору книги письмо, возможно что-то ответит.
Я нашел современное деление гмины Мельник.
Скорее всего плюс-минус эти населенные пункты в состав земли Мельницкой и входили. Мельник: https://u.to/2fxEHA
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Понедельник, 22.08.2022, 23:08 | Сообщение # 6 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Posesjonaci - (мн.число) владельцы
posesjonat
dawniej: właściciel posiadłości ziemskiej lub nieruchomości miejskiej..
posesjonat
ранее: владелец земельного или городского имущества.
Odmiana wyrazu posesjonat
Mianownik Kto? Co?: posesjonat
Dopełniacz Kogo? Czego?:Nie lubię posesjonatu
Celownik Komu? Czemu?:Przygladam się posesjonatowi
Biernik Kogo? Co?:Lubię posesjonata
Narzędnik Z kim? Z czym?:Rozmawiam z posesjonatem
Miejscownik O kim? O czym?:Rozmawiam o posesjonacie
Wołacz:Hej! posesjonacie
Odmiana wyrazu posesjonaci
Mianownik Kto? Co?: posesjonaci
Dopełniacz Kogo? Czego?:Nie lubię posesjonaci
Celownik Komu? Czemu?:Przygladam się posesjonaciom
Biernik Kogo? Co?:Lubię posesjonaci
Narzędnik Z kim? Z czym?:Rozmawiam z posesjonaciami
Miejscownik O kim? O czym?:Rozmawiam o posesjonaciach
Wołacz:Hej! posesjonaci
https://u.to/x2dFHA
Posesjonat (z łac. ''possessio'', ''posiadanie'') – w dawnym prawie polskim posiadacz (domyślnie: nieruchomego majątku).
Владение (лат. 'possessio', 'владение') - в старом польском праве собственник (по умолчанию: недвижимое имущество).
Posesjonat ł. posiadacz własności gruntowej.владелец земельной собственности.
Posesjonat. Prawa zarówno szlacheckie jak miejskie ściśle wyróżniały posesjonata, t. j. posiadacza własności nieruchomej, od nieposesjonata. Szlachcic, który siedział we wsi prawem dożywocia, potioritatis , wieczystej dzierżawy, zastawu lub jako małżonek dziedziczki czy dożywotniczki, był równie jak dziedzic dóbr ziemskich za posesjonata uważany. Każdy senator, poseł, deputat, sędzia, podkomorzy, musiał być posesjonatem. Inne zaś urzędy, nie wpływające do rady narodowej ani sądownictwa, oraz prawo głosowania na wyborach urzędników służyły i nieposesjonatom. Rozumie się jednak, iż syn posesjonata korzystał zawsze z jego prawa. Prawa posesjonatów tracili banici, t. j. z kraju wywołani lub od działalności politycznej odsądzeni. Majątek posesjonata od XVI w. nie mógł być bez wyroku króla konfiskowany, a jeżeli zapadł wyrok konfiskacyjny, wtedy nie szedł na „kaduka” (ob.), ale na krewnych aż do ósmego pokolenia.Zygmunt Gloger - Encyklopedja staropolska ilustrowana
Data wydania: 1900–1903
Wydawnictwo: P. Laskauer i W. Babicki
Źródło: https://pl.wikisource.org/wiki/Encyklopedia_staropolska
К сожалению. по Мельницкой земле у меня ничего нет.
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Понедельник, 22.08.2022, 23:58 | Сообщение # 7 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| 
Zarys historyczny
Pierwsze ślady pobytu człowieka na terenie gminy Mielnik pochodzą z okresu neolitu. Ówczesne „złoto” tamtej epoki, krzemień, znajdujący się w kredzie przyciągnął tu ludzi. Stałe osadnictwo datowane jest na XI – XII wiek. Gród mielnicki powstał być może w 1038r. podczas wyprawy Wielkiego Księcia Kijowskiego Jarosława przeciw Jaćwingom. W tym okresie był to teren rywalizacji pomiędzy książętami polskimi a ruskimi. Po raz pierwszy nazwa Mielnik /Mielnica/ pojawia się w Latopisie Ipatijewskim w roku 1240, gdy Tatarzy zniszczyli gród mielnicki i po raz drugi w roku 1260 gdzie przed ikoną Spasa Izbawnika /Chrystusa Zbawiciela i Odkupiciela/ modlił się ruski książę halicko-włodzimierski Daniło.W czasie zwierzchności książąt mazowieckich w 1440r. od Bolesława IV Mazowieckiego Mielnik otrzymuje prawa miejskie chełmińskie. Pierwsza wzmianka o istnieniu zamku mielnickiego z 1379r. pochodzi z relacji kronikarza krzyżackiego Wiganda z Marburga. Okres świetności Mielnika przypada na czasy panowania Jagiellonów. W 1486r. na zamku mielnickim przebywał Kazimierz Jagiellończyk. W 1501r. oczekiwał tu na koronę polską Aleksander. Pobyt Aleksandra okazał się bardzo ważny dla miasta. Jako jedno z pierwszych miast podlaskich Mielnik w 1501r. otrzymał prawa miejskie magdeburskie. Tu zostają podpisane dwa ważne dokumenty unia mielnicka i przywilej mielnicki. Aleksander na zamku mielnickim przebywał także w latach 1503 i 1504.Ponownie oczekuje tu w 1505r. na koronę Zygmunt zwany później Starym. W tymże roku zostaje zwołany tu sejm litewski. Pobyty monarchów stawiały Mielnik w pierwszym rzędzie miast litewskich. W 1569r. Mielnik wraz z województwem podlaskim zostaje wcielony do Korony Polskiej. Wzmianka o Mielniku została umieszczona w pracy Włocha Aleksandra Gwagnina wydanej drukiem w 1578r. „Sarmatia Europeae despiripto”.Kres świetności miasta przypada na połowę XVII wieku, gdy województwo podlaskie znalazło się w strefie walk i przemarszów wojsk. W 1656r Mielnik niszczą Szwedzi a w 1657 wojska siedmiogrodzkie Jerzego II Rakoczego oraz wyprawy wojsk moskiewskich. Zniszczeń dokonanych przez wojska szwedzkie, siedmiogrodzkie dopełniały marsze zbuntowanych wojsk koronnych i litewskich, które w latach 1662 i 1663 nie otrzymały wynagrodzenia i grabiły mienie mieszczan mielnickich. Dodatkowe żniwo zebrały zarazy panujące w latach 1653-1661. Ludność Mielnika zmniejsza się z około 1500 osób z połowy XVI wieku do 480 w 1662 roku a 97 w 1717r.Pod koniec XVIII wieku następuje ożywienie gospodarcze dzięki odkrywkowej eksploatacji kredy. Mielnik staje się jednym z najważniejszych ośrodków wapienniczych na Podlasiu, chociaż w samej miejscowości nie powstało wiele budynków murowanych. W 1934r. na wniosek mieszkańców Mielnik zostaje pozbawiony praw miejskich. W czasie II wojny światowej rzeka Bug stanowi granicę pomiędzy III Rzeszą a Związkiem Radzieckim. Mielnik zostaje wysiedlony przez władzę radziecką i przeniesiony na Grabowiec i Poręby. Obecnie Mielnik jest wsią liczącą niespełna 900 mieszkańców.
Niemirów
Pierwotna nazwa miejscowości to Niwice. Pierwsze wzmianki pisane o wsi pochodzą 1495r. W 1548 r. Zygmunt August nadał tę wieś Stanisławowi Niemirze, którego wnuk Stanisław uzyskał dla niej w 1616r. prawa miejskie. Według spisu z 1775r. znajdowało się tu 19 domów miejskich i 64 włościańskich, gospoda, ośrodek zdrowia. Chcąc dźwignąć miejscowość ówczesny dziedzic Michał Czartoryski wyjednał u Stanisława Augusta w 1774r. przywilej na wprowadzenie targów we wtorki i piątki, jarmarków zaś w Zielone Świątki i nazajutrz po Trzech Królach.Po trzecim rozbiorze Polski w pobliżu Niemiarowa zbiegały się granice trzech zaborców. Od 1795r. do 1807r. miasto pełniło funkcję komory celnej na granicy zaborów pruskiego i rosyjskiego. W czasie powstania styczniowego w okolicach wsi przeprawiały się przez Bug oddziały Rogińskiego i Czarkowskiego, zmierzające spod Białej Podlaskiej w kierunku Siemiatycz. Mimo ciągłego ostrzału ich przez carską artylerię oddziały wzięły jednak udział w jednej z największych bitew na Podlasiu w dniach 5-6 lutego 1863r. W okresie II wojny światowej znajdował się tu punkt przerzutowy AK prowadzący na Podlasie. Zniszczone w czasie II wojny światowej miasto utraciło swoje prawa w 1944r.[3]
Tokary
Nazwa wsi wywodzi się od licznie rozrodzonej drobnej szlachty Tokarewskich, którzy byli pierwszymi właścicielami. Pierwsza wzmianka o Tokarach pochodzi z połowy XV w., kiedy Wielki Książę Litewski Kazimierz Jagiellończyk uczynił nadanie Olechnowiczwi w zamian za jego ojcowiznę na terenie powiatu brzeskiego.Tokary nie stanowiły zwartej wioski, lecz kilka blisko siebie położonych osad. W XVI w. występuje w tym samym czasie kilku właścicieli Tokar. Jakąś część posiadał Stanisław Krupicki, do którego należało także sąsiednie Welenowo (Wilanowo). W 1567r. syn Krupickiego – Jan stawił w chorągwi brzeskiej siedem koni, między innymi z Tokar i Welanowa.Jeszcze w XIX w. nie była to zwarta wieś skoro inwentarz kościoła sporządzony w 1849r. odnotowuje dwór w Welenowie i wieś tej nazwy oraz „z lewej strony kościoła okolica Tokary w ruskiej zasiedlona pozycji ma rozciągłość trzy wiorsty.” Dobra Tokary leżały na obszarze litewskiego województwa brzeskiego, po III rozbiorze Rzeczypospolitej zostały włączone do Rosji. Wieś Tokary po II wojnie światowej została podzielona granicą polsko – radziecką. Większa część Tokar pozostała po stronie białoruskiej.[4]
Radziwiłłówka
Powstała przed rokiem 1551. Pierwotna nazwa wsi – Radziłówka. Została ona osadzona na 33 włókach gruntu podłego przy północnej granicy Mielnika. W 1620r. w jej pobliżu starosta mielnicki Wojciech Niemira założył folwark starościński Rasztowiec.[5] Po powstaniu styczniowym nazwa wsi została zmieniona na Aleksadrowka. W latach 1940 – 41 we wsi istniał 10 „uczastok, drobiłka” do rozkruszania kamieni, wykorzystywanych do budowy schronów Linii Mołotowa, Punktu Oporu Moszczona Królewska.[6]
Wajków
Jedna z najstarszych wsi w Ziemi Mielnickiej założona przed rokiem 1420 na surowym korzeniu na prawie magdeburskim, w którą została uposażona jako własność proboszcza mielnickiego. Książę Witold nadał też parafii rzymsko-katolickiej grunt zwany Ostrą Łąką znajdujący się w pobliżu Osłowa. Proboszczowi nadał też młyn wajkowski.[7]
Osłowo
Źródła pisane o wsi pochodzą z 1513 r. gdy został wybudowany dwór mieszczanina mielnickiego Mikołaja Rychlika, pierwszego wójta mielnickiego. Aleksander Jagiellończyk uposażył wójtostwo w trzy wolne od opłat włóki w pobliżu gruntów Osłowa. Dodatkowo wójt otrzymał także wolny od opłat młyn nad rzeką Mętną, karczmy w mieście wolne od płacenia kapszczyzny, wolną od opłat jatkę i prawo jej wydzierżawiania. Aleksander zaznaczył, że wójtostwo nadane Rychlikowi może być przez niego trzymane i dziedziedziczone, ale także wydzierżawione, zamienione lub sprzedane.[8]
Moszczona Królewska
Wieś założona w 1540 r. jako dawna osada bojarów putnych zamku mielnickiego, której nazwa pochodzi od „moszczenia”, czyli wyścielania drogi, ulicy materiałem twardym. Drugi człon nazwy świadczy, że wieś ta wchodziła dawniej w skład królewszczyzny.[9] Na północnych wzgórzach za wsią na morenowych wzgórzach znajdują się radzieckie schrony z 1941 r. 67 Brzeskiego Rejonu Umocnionego, Siemiatyckiego Węzła Batalionowego, Punktu Oporu Moszczona Królewska.[10]
Maćkowicze, Stankowicze, Olchowicze, Oksiutycze, Homoty, Pawłowicze
Prawdopodobnie w początkach XVII wieku starosta mielnicki osadził nad rzeką Moszczoną młynarzy nadając im sześć włók. Młynarzy tych notuje po raz pierwszy inwentarz z 1616 roku: Mackowic, Łapkowic, Kudzielicz, Wawrzyn Homoty, Matys Pawłowicz. Ich imionami nazwane zostały dzierżawione przez nich młyny wodne, przy których powstały tak samo nazwane wsie.[11]
[1] D. Michaluk, Mielnik Stolica Ziemi Mielnickiej na Podlasiu (do końca XVIII wieku), Mielnik 1999[2] D. Michaluk. Ziemia mielnicka województwa podlaskiego w XVI-XVII wieku, Toruń 2002[3] Ibidem
[4] D. Michaluk. Ziemia mielnicka województwa podlaskiego w XVI-XVII wieku, Toruń 2002[5] Ibidem[6]Źródła własne
[7] D. Michaluk, Mielnik Stolica Ziemi Mielnickiej na Podlasiu (do końca XVIII wieku), Mielnik 1999
[8]D. Michaluk. Ziemia mielnicka województwa podlaskiego w XVI-XVII wieku, Toruń 2002
[9]Przewodnik po południowym Podlasiu, Białystok 1986
[10]Źródła własne
[11] D. Michaluk, Mielnik Stolica Ziemi Mielnickiej na Podlasiu (do końca XVIII wieku), Mielnik 1999
https://u.to/cStFHA
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Вторник, 23.08.2022, 00:17 | Сообщение # 8 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Położenie
Dla wszystkich pragnących ciszy, czystego powietrza oraz bliskiego kontaktu z przyrodą, Nadbużańskie Podlasie, a w tym Gmina Mielnik, jest wymarzoną krainą wypraw. Kiedy latem nadmorskie plaże czy wysokie góry gromadzą tłumy turystów, tu prawie wszędzie można odnaleźć to, za czym najbardziej tęsknimy, czyli ciszę i spokój.Gmina Mielnik jest najbardziej na południe wysuniętą gminą województwa podlaskiego. Od wschodu graniczy z Białorusią, zaś na południu - z województwami: mazowieckim i lubelskim, gdzie naturalną granicę stanowi rzeka Bug.Gmina składa się z ponad 20 jednostek osadniczych. Tworzą one 13 sołectw rozrzuconych wokół dawnej Puszczy Mielnickiej. Największą osadą, a zarazem siedzibą gminy jest Mielnik, który wydarzeniem z 23 października 1501 roku (Unia Mielnicka) na stałe wpisał się do historii Polski. Powierzchnia gminy wynosi 196,2 km2 z czego 60 % stanowią lasy, 40 % - użytki rolne. Według podziału fizycznogeograficznego J. Kondrackiego rozpatrywany obszar należy do jednostki pierwszego rzędu - Europy Wschodniej.Gmina leży na Wysoczyźnie Drohickiej, która wchodzi w skład makroregionu - Nizina Północnopodlaska. Dolina Bugu stanowi tu część odrębnego mezoregionu - Podlaskiego Przełomu Bugu - zaliczanego do Niziny Południowopodlaskiej.Cechą charakterystyczną obszaru, na którym leży gmina, jest stosunkowo płytkie występowanie skał wieku prekambryjskiego. Przykryte są one skałami kolejnych er. W obrębie Platformy Prekambryjskiej wyróżnia się obszary wyniesione i obniżone. Teren, na którym położona jest Gmina Mielnik, stanowi część obniżenia zwanego Podlaskim. Osobliwością tej części podlasia są skały górnokredowe, których pokłady odsłaniają się tu spod pokrywy osadów czwartorzędowych. Utwory kredowe na terenie gminy tworzą dwa rozległe wyniesienia w formie garbów. Jedno występuje w Mielniku i wznosi się do 160 m n.p.m.Złoża kredy są tu eksploatowane od niepamiętnych czasów. Odkrywki na uroczysku "Głogi" oraz obok Góry Zamkowej są obecnie zasypane. Jedyne czynne wyrobisko znajduje się przy ulicy Białej i ciągnie się w kierunku Góry Uszeście.Drugie wyniesienie znajduje się w okolicy wsi Radziwiłłówka, na północ od Mielnika. Odkrywka została tu jednak zasypana.Bezpośrednio na powierzchni kredy zalegają przeważnie utwory czwartorzędowe: utwory zlodowacenia środkowopolskiego (piaski, żwiry, gliny, głazy narzutowe, iły zastoiskowe) oraz utwory holoceńskie (aluwia rzeczne i torfy w dolinach rzek). Jedynie na wyniesieniu w Mielniku są one oddzielone płatami osadów trzeciorzędowych.Uformowane w okresie zlodowacenia środkowopolskiego Niziny - Północnopodlaska i Południowopodlaska przedstawiają krajobraz staroglacjalny. Głównymi jego formami na obszarze gminy są: dolina Bugu oraz wysoczyzna polodowcowa (Wysoczyzna Drohicka). Powierzchnia wysoczyzny ma charakter falisto-pagórkowatej równiny. Urozmaicają ją wzgórza moren czołowych, z których najwyższe znajduje się na północ od Mielnika. Jest to Góra Uszeście wznosząca się na wysokość 204 m n.p.m. Dodatkowo obszar wysoczyzny porozcinany jest dolinami dopływów Bugu - Mętnej i Moszczonej. W kierunku północnowschodnim rzeźba jest mniej urozmaicona, powierzchnia staje się bardziej płaska i wyrównana. Ku dolinie Bugu wysoczyzna opada wysokimi stromymi stokami, które porozcinane są głębokimi wcięciami erozyjnymi. Z krawiędzi wysoczyzn łatwo można podziwiać piękno mielnickiej ziemi.Bug przecina ziemie Podlasia tworząc krętą dolinę o stosunkowo wąskim dnie i nachylonych zboczach. Dolina o generalnym przebiegu SE-NW stanowi odrębny mezoregion - Podlaski Przełom Bugu. Jej szerokość jest zmienna; w okolicach Mielnika zwęża się do 1,3 km zaś w częsci północno-zachodniej wynosi 4,5 - 5 km. Strome zbocza o wysokościach do około 55 m ograniczają dolinę Bugu pod Mielnikiem. Rzeka przecina tu w poprzek wyniesienia wysoczyznowe, a w tym także garb utworzony przez skały kredowe. Ten odcinek doliny Bugu, mający
charakter przełomu, tworzy rejon o wyjątkowo urozmaiconej rzeźbie.
Dopływy Bugu - Mętna i Moszczona, są niewielkimi rzekami o małych przepływach. Płyną one dolinami o niewielkim spadku. Sprzyja to zabagnieniu i zatorfieniu ich dna. W Dolinie Bugu, w starorzeczach występują niewielkie jeziorka, które dodatkowo ożywiają ten obszar. Ponadto wysoczyznę w pobliżu Mielnika urozmaicają małe, malowniczo usytuowane oczka, które zasilane są okresowo przez wodę opadową.Położenie gminy we wschodniej części kraju sprawia, że na warunki klimatyczne duży wpływ mają masy powietrza polarno-kontynentalnego. Sumy rocznych opadów wynoszą 500 - 600 mm. Miesiącem najcieplejszym jest lipiec (śr. VII 18 C), a najzimniejszym - styczeń (śr. I -4 C i poniżej).Mielnik położony na prawym zboczu Doliny Bugu eksponowanym na południe, ma odrębny mikroklimat. Dzięki głębokiemu wcięciu doliny rzecznej miejscowość osłonięta jest od wpływu wiatrów z kierunku północnego i północnowschodniego, zwłaszcza zimą. Takie położenie Mielnika sprawia, że zima nie straszy wielkimi mrozami, lato zaś stosunkowo wysokimi temperaturami zachęca do spędzania czasu nad Bugiem.O korzystnych warunkach termicznych w okolicach Mielnika świadczą skupiska roślinności kserotermicznej, które zawierają wiele gatunków rzadkich i podlegających ochronie prawnej. Dlatego też w 1985 roku na terenie Leśnictwa Sutno Nadleśnictwa Nurzec utworzono rezerwat "Góra Uszeście". Obejmuje on dwa morenowe pagórki, tzw. Duże i Małe Uszeście. Jak już wcześniej było wspomniane Rezerwat Góra Uszeście stanowi najwyższe wzniesienie Wysoczyzny Drohickiej: Duże Uszeście osiąga 204 m n.p.m. zaś Małe Uszeście - 174 m n.p.m. Na terenie rezerwatu zalegają skały kredowe. Są one pokryte niezbyt grubą warstwą utworów czwartorzędowych. Rezerwat zasilany jest jedynie wodami opadowymi. Gleby tu występujące szybko się nagrzewają, gdyż przy dość niskich opadach ich wilgotność jest mała. Takie warunki sprzyjają rozwojowi roślinności kserotermicznej. Z rzadkich gatunków roślin występują tu m. in.: aster gawędka, dzwonek boloński, gorycz siny. Zaś ochronie gatunkowej podlegają: wężymord stepowy, sasanka łąkowa, sasanka otwarta, ostrołódka kosmata, goryczka krzyżowa i pluskwica europejska.
Kasia Makowska
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Вторник, 23.08.2022, 00:46 | Сообщение # 9 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Гмина Мельник (польск. Gmina Mielnik) — сельская гмина (волость) в Польше, входит как административная единица в Семятыченский повят, Подляское воеводство.
Население 2708 человек (на 2004 год).
Поселения
Адамово-Застава
Грабовец
Хомоты
Коньске-Гуры
Котерка
Мадковиче
Ментна
Мельник
Мощона-Крулевска
Немирув
Оксютыче
Ослово
Павловиче
Порембы
Радзивиллувка
Сутно
Токары
Вайкув
Виляново
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Вторник, 23.08.2022, 00:49 | Сообщение # 10 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Семятыченский повят
Powiat siemiatycki
Герб
Семятыченский повят (польск. Powiat siemiatycki) — повят (район) в Польше, входит как административная единица в Подляское воеводство.
Центр повята — город Семятыче. Занимает площадь 1459,58 км². Население 49 006 человек (на 2005 год).
Состав повята:
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Вторник, 23.08.2022, 00:51 | Сообщение # 11 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| 
Гмина Дрохичин
Gmina Drohiczyn
ПоселенияАрбасы-Дуже
Арбасы-Мале
Брыки
Буяки
Бужыски
Хехлово
Хроловице
Хутковице
Клепаче
Клызувка
Кочеры
Лисово
Лисово-Янувек
Лопуше
Милево
Милковице-Янки
Милковице-Мадки
Милковице-Пашки
Милковице-Ставки
Минчево
Наройки
Обниже
Острожаны
Пшесека
Путковице-Нагурне
Ротки
Рунице
Сады
Секерки
Сеневице
Скервины
Смарклице
Сморчево
Сытки
Следзянув
Тонкеле
Вежхуца-Надбужна
Вежхуца-Нагурна
Вулька-Замкова
Зайенчники
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Вторник, 23.08.2022, 00:55 | Сообщение # 12 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Карты гмины Мельник
https://www.mielnik.com.pl/mapy-do-pobrania
|
| |
| |
| Феликсович | Дата: Вторник, 23.08.2022, 23:25 | Сообщение # 13 |
|
Император
Группа: Администраторы
Сообщений: 1321
Статус: Offline
| Słownik nazwisk mieszkańców południowego Śląska
XIX wieku
https://u.to/82hFHA
LASOWSKI (22), 22K (1829, 3 × 1845, 1848,2 × 1849, 1854, 2 × 1859, 1860, 1861, 1865, 1878,
2 × 1884, 1887, 1890, 1892, 1897, 2 × 1900);
odm. Laskowiec (woj. opol. pow. prudnicki,
gm. Biała; też w woj. łódz., w woj. maz.,
w woj. kujaw.-pomor.), < Laskowice (woj.
opol., pow. prudnicki, gm. Lubrza; też liczne w woj. maz., w woj. kujaw.-pomor.),
< Laskowo (liczne w woj. wlkp., w woj.
kujaw.‑pomor.), < Lasków (Kresy Pd.-Zach.,
pow. Bełz) (SNNP); n. czes. Lasovský (DM);
M 1644, Ry2
LAZOWSKI (3), 3K (2 × 1829, 1843); I. odm.Łazy (woj. śl., pow. zawierciański); II. od
oron. Lazy (szczyt w górach na Słowacji);
III. odim. Łazarz; Ry2
|
| |
| |
